Op zaterdag 3 februari 2018 werd Stichting Ethiopië gebeld door de Tourist Info.
Er stond namelijk een Ethiopiër voor de balie van het museum en die zou ook graag onze Ethiopische expositie willen zien. Hij had in Ethiopië zoveel over Urk gehoord en nu hij in Nederland was wilde hij persé Urk bezichtigen.
Eenmaal onze Ethiopische expositie geopend bleek er een heel verhaal achter dit bezoek te zitten.
Robin zat op de school van Hope Enterprises in Addis Abeba. Hope Enterprises exploiteerde toen een weeshuis, maar een school waar naast de weeskinderen ook buurtkinderen op zaten. Robin was geen weeskind, maar zat ook op die school.
Dat moet zo rond 1987 zijn geweest. Robin was toen ‘klasseoudste’ en hij hoorde de naam Urk heel erg vaak vallen en dat Urk het weeshuis steunde. Hope Enterprises maakte toen polyester boten voor de visserijprojecten en Robin mocht de persoon die de boten maakte af en toe helpen. Hij was zijn naam kwijt, die naam was hier nog wel bekend, een zekere Ghebre Kahsai.
Hij getrouwd met een Nederlandse vrouw (Wilma), samen wonen ze in Addis Abeba, vlakbij het vliegveld. Wilma was die dag meegekomen. Ook Wilma had een heel verhaal. Wilma werkte indertijd in het Alert Ziekenhuis, gespecialiseerd in lepra. Heel af en toe kwam zij ook bij een non die daar een sociaal project had opgezet. Zij wist de naam van die non ook nog, Sr. Senkenesh. En ook die kenden we, want dat project voor lepra-patiënten steunden we ook, en nu nog steeds. Sr. Senkenesh is momenteel bijna 80 jaar, maar nog steeds actief.
Helaas heb ik geen foto van Robin en Wilma.
Ik heb wel een foto van Sr. Senkenesh van rond 1987, zij staat links op de foto.
De andere foto is van de school van Hope Enterprises, ook van rond 1987.
Weer een andere is van het maken van de polyesterboten bij Hope Enterprises. Eén van de drie is de bovengenoemde botenbouwer.